Blij weerzien

8.25 uur, Belgische tijd, stonden onze twee jongens veilig aan de grond in Zaventem.

Tegen 9.00 uur kwamen ze door de deur gestapt.

Blij, gelukkig, tevreden, moe, goed uitziend...

De Belgische chocolaatjes konden ze niet weerstaan, het pakje werd onmiddellijk geopend.

HMMMM, dat is lekker!

Nu luisteren we met gewillig oor naar hun verhalen. Ze zagen en deden heel veel.

Maar eerst genieten van hun thuiskomst.

NAAR HUIS

Deze nacht 12.20 Peruviaanse tijd vertrekken onze gasten richting Atlanta.
Voor ons zal het dan een uur of 8 ' s ochtends zijn.
In Atlanta stappen ze over op een vlucht richting Brussel.
Zaterdagochtend 31 mei om 8.05 landen ze in Zaventem.
Ze zullen dan 24 uur onderweg zijn.
Waarschijnlijk moe maar voldaan.


Ze hebben zin in biefsteak/friet, crumble, marsijs, cake, dame blanche van papa, talamini ijs, spaghetti, choco op een boterham maar vooral GEEN kip ( de nationale pla in Zuid -Amerika is kip met rijst, soep met kip met rijst...)


We halen ons beste kookkunsten boven en zullen ze verwennen.
Blij dat ze terug zullen zijn.



We hopen op vele reisverhalen en prachtige foto's.
Misschien hier te zien over een paar weken... (Mathias kennende...)

veruit één van de laatste nieuwtjes...

Via Sam kwamen we te weten dat zij gisteren in Arequipa zaten. (la ciudad blanca.)Ze deden daar een tour naar een canyon. Redelijk mooi, maar niet indrukwekkend. (Zijn ze niet al een beetje verwend, na al dat moois dat ze zagen? )Wat wel indrukwekkend was, waren de condors die ze zagen. Moet inderdaad wel machtig zijn om die vogels te zien vliegen.

Vandaag via een sms van Matti lezen we het volgende:

" We zijn nu in Nazca en gaan straks over de lijnen vliegen. Vanavond slapen we in een oase in de woestijn. Tot gauw."

Ze zullen er dan toch nog wel mooie avontuurlijke laatste dagen van maken.

Na Nazca is het met de bus richting Lima.
En dan .....

Toch met de bus.

We spraken de jongens zaterdagavond.
We vertelden wat we gehoord hadden van Patricia over de busreizen.
De jongens snappen wel dat we ongerust zijn,maar zeggen dat 100-en backpack toeristen die bussen nemen.
Met het vliegtuig het traject doen, zien ze niet zitten. Dan voelen ze zich luxe-toeristen en dat is net wat ze niet willen.
Ze willen het land zien, mensen ontmoeten, low profile leven.
En gelijk hebben ze, we snappen hun volledig.
Wat ze wel deden is een busmaatschappij boeken die wat duurder is. Patricia gaf ons een paar namen door.
Deze rijden met 2 chauffeurs ,om tijdens de rit te wisselen.
Op dit moment zijn ze onderweg door de Andes. Het gsm bereik is miniem, dus we horen weer even niks. Mathias vertelde wel dat ze tot in Nazca reizen, die stad willen ze even bezichtigen.

Op het internet vond ik over Nazca het volgende:

De Nazca lijnen.
De Nazca-lijnen zijn een wereldwijd bekend fenomeen. Tegenwoordig is Nazca een stadje met musea, hotels, parken en banken. Er heerst een versluimerende sfeer, al zal dat wellicht door de immense warmte van de blakende zon komen. Vlakbij de stad liggen heuvels, bergen en immense vlaktes. Dagelijk vliegen toeristen over de bekende delen van de Nasca-vlakte om er de pistes en zandfiguren met eigen ogen te aanschouwen. De meest bekende figuren die de Nazca-vlakte sieren zijn de spin, de aap, de kolibrie en de walvis. Opmerkelijk dat er van een Walvis –onbekend voor de inlandse Nazcanen- een getekende weergave te vinden is. Naast de bekende figuren weet de gemiddelde mens ook dat er ‘landingsbanen’ te vinden zijn. Hiermee insinueer ik niet meteen dat dit daadwerkelijk landingsbanen waren, maar het blijkt toch de meest gangbare omschrijving van de grote rechthoekige figuren te zijn. Een ander woord wat vaak voor de inmense vlakken wordt gebruikt is pistes. De Peruanen noemen ze zelf ook las pistas. Niemand weet wat het doel is, niemand weet wat het te betekenen heeft.

Machu Pichu

Dit is een foto van het accident, voor de ramptoeristen.


Na zo een lange tijd niet te schrijven op mijn eigen blog, voel ik mij toch een beetje verplicht het nog eens te doen. Welk onderwerp is dan geschikter om gemakkelijk iets kwijt te kunnen dan onze 4 daagse toer naar Machu Picchu.
Het is zeker geen opgave, het is gewoon de tijd die ik er moet in steken, de woorden vloeien nu eenmaal niet uit mijn vingers.
We zijn dus terug in Cusco van gisteravond en hebben vandaag de hele dag tijd om alles te regelen, en dus eens op de blog te schrijven.

Onze trektocht begon zoals jullie weten met een fietstocht, vooral downhill met een mountainbike op dirtroad. Het was geen lastige dag, alleen de 4 uur in de bus s'ochtends. We leerden daar de mensen van onze toer kennen. 5 Canadezen van Montreal, ze spraken Frans maar ik verstond er geen bal van. 2 Duitsers, 1 van 2m10 en een letterlijk dikke snob, dan nog 2 Zwitsers op huwelijksreis, en een stinkende Engelsman.
We sliepen spijtig genoeg in hostels, niet in tenten. Het was de hele tocht in een tropisch gebied tussen 1500m en 2600m. Dit zorgde voor de nodige muggen. ik sta vol van de beten ,maar echt VOL, net als Sam trouwens. We hadden alleen ons klein rugzakje mee om te stappen en dus geen deet(speciale muggenmelk), met alle gevolgen vandien.
De 2e dag zijn we om 5u opgestaan en om 5u30 beginnen wandelen, kwestievvan de zon een beetje te mijden. We hebben in totaal 7 uur gestapt wat dus ook betekent dat we pas bij schemerdonker in de volgende hostel afgepeigerd en bezweet toekwamen.
De 3e dag weer 7 uur wandelen. We hadden de keuze, tussen 4u. of 7u. maar wij massoschisten verkiezen het zicht op Machu Picchu van extreem ver, dus we gingen voor de 7 uur.
We waren weer zo vroeg vertrokken en hadden nog een beter vooruitzicht want de 4e dag om 4u30 beginnen met wandelen, op de berg van Machu Picchu, in de donker. Als we na een goed uur boven kwamen moesten we nog wachten op de opening van de incapoorten.

Het waren alle drie lastige maar extreem voldoening gevende staptochten. en de beloning was het meer dan waard. Het geeft volgens mij nog 10X meer dan als je gewoon met de trein naar de stad gaat en met de bus de berg op gaat.
Ik was echt onder de indruk. Het is met reden 1 van de 7 menselijke wereldwonderen en ik denk persoonlijk zelfs 1 van de impressionantste.
Het is een complete stad gebouwd op de rug van een berg in een dichtbegoeid bos. Gewoon onbeschrijflijk en het beste wat ik kan doen is jullie wat fotos laten zien.

Geen nieuws, goed nieuws?

Ergens vandaag moeten de jongens terug zijn in Cuzco.
We hoorden tot nu , nog niks van hen. Maar dat wisten we, want in Machu Picchu is er geen gsm - bereik.

We hoorden wel van Patricia (een familielid uit Peru) dat de wegen in Peru heel gevaarlijk zijn.

De buschauffeurs zijn allemaal kamikaze-chauffeurs en elke dag gebeuren daar ongelukken met dodelijke afloop. Zij raadt de jongens volledig af om met de bus van Cuzco tot in Lima te rijden.

We willen de jongens dat zeker doorgeven want het zou toch al te zot zijn,om in de laatste week nog iets tegen te komen.

We laten jullie iets weten.

De fameuze dodenwegen.

To be continued...

Vandaag nog even met Matti gebeld.

Na hun bewogen accident konden ze met een andere bus verder richting Cuzco. (Een rit van 10 uur normaal gezien.... )

De chauffeur leerde niks van het eerdere ongeluk (Ik weet niet of het dezelfde man was, maar soit...) Ook deze bus , racete over de wegen om zo snel mogelijk ter plaatse te zijn.

Mathias is verschillende keren naar voor gestapt om de chauffeur te vragen, trager te rijden.

Maar daar had die geen oren naar.

Ze waren er niet gerust in, zaten helemaal niet op hun gemak.

Onderweg hebben ze dan nog een platte band gehad, dus tijdverlies. En een passagier, zijn camera was plots gestolen. Weer tijdverlies.

Ze kwamen in Cuzco aan om 3.00 uur ' s nachts. Een hostel was snel gevonden. (Hun tent kunnen ze daar niet of weinig gebruiken. Geen kampeerplaatsen. Maar een hostel is niet duur.

Vandaag vertoeven ze dus in Cuzco. Zoals Johan Verminnen zo mooi bezingt in zijn lied: Ik wil de wereld zien. (Ik wil de zon zien ondergaan in Cuzco,de tango dansen in Buenos Aires....)

Ze boekten al een voettocht naar Machu Picchu.

Eerst worden ze ergens heen gebracht met de fiets. Dan een dag stappen, overnachten in een tent, weer een dag stappen, weer slapen en dan de berg beklimmen van Machu Picchu.

Daarna met de trein weer terug naar Cuzco.

Gevonden op het internet, Wikipedia:

Macchu Picchu
Tegenwoordig ligt het meest beroemde en meest gelopen Incapad in de laatste kilometers voor Machu Picchu. Georganiseerde tochten starten bij Kilometer 88 (vanaf het treinstation Santa Ana in Cuzco enkele haltes) of Ollantaytambo. Vanwege de grote toeristische toestroom is het wandelen op dit pad sterk gereguleerd.
Onderweg komt men langs de ruïnes van Llactapata.

De 23ste zijn ze terug in Cuzco.

Daarna zien ze wel weer.

Even stond de wereld stil.

Dit was schrikken!
Om 21.00 uur deze avond kregen we van Mathias het volgend bericht:

" We hebben net een zware botsing gehad met de bus. Geen dooien. We zitten hier nu wel efkes vast. Ongelooflijk, Ik dacht dat ik dood was. "

Enkel die zinnetjes, niks meer...
Line kreeg op dat moment niks van Sam, ook Daphne had nog niks gehoord.

Dus snel terug sms-en: "of ze allebei oké waren ???"
Ons hart klopte in ons keel , het stond even stil, we waren allemaal even van de kaart.

Maar al snel kregen we volgende berichten:
Van Matti aan ons:

" Sam en ik zijn in orde, zoals iedereen. Geen zorgen, gewoon effe geschokt. "

Matti aan Daphne:
" Het spijt me, ik ben nog niet zoveel zo bang geweest.. Ik dacht dat ik dood was, maar er is niets. De bus is alleen kapot en een minivan, totaal. Maar geen zorgen, Wij doen het voorzichtig van nu af aan. Ik hou van jullie en ik kom veilig thuis, kost wat kost. "

Van Sam aan Line:
"Het was super eng, ik ben aan het trillen. Maar alles is in orde, ik en Mat hebben niets. Ik heb foto's. kus. "

We hebben ze dan nog kunnen bellen deze avond. Gelukkig.
Mathias vertelde dat ze op de bus van Copacabana naar Cuzco zaten, al een uur ongeveer. De buschauffeur reed heel snel. Dat hadden de jongens al door.
Net over de grens is er een minivan, die van rechts kwam gewoon recht op hen ingereden.
De wegen hebben daar heel diepe afgronden en dat is wat de jongens zo bang gemaakt heeft.
Zij voelden de slag , het zwiepen van de bus en dachten even dat ze de dieperik in zouden gaan.
Maar de chauffeur heeft zich naar links gesmeten, zodat ze de afgrond rechts vermeden hebben.
Diepe zucht, opluchting.
Ze vertellen wel allebei dat ze een stuk in shock zijn. Echt wel geschrokken en blij dat ze ons even konden horen.
Er is niemand gewond. Dus alles valt nog mee.
Op dit moment , is er al een nieuwe bus die hen tot een dorpje even verder zal brengen. Hoe ze dan tot in Cuzco geraken valt nog te bezien.

Wij zijn alleszins diep gelukkig dat hen niks mankeert. Even gaat het door je heen: STEL DAT....?
Maar we kijken weer vooruit.
Tot gauw lieve schatten van ons.
We zullen blij zijn, jullie veilig en wel in onze armen te sluiten.
Kus , Mama

Nog niet in Peru.

Via sms-jes komen we te weten dat Mat en Sam gisteren een fietstocht maakten langs de bekende dodenweg, rond La Paz.

Volgens hen gewoonweg schitterend, uniek, de max.

Vandaag gaan ze met een bus, richting Titicaca meer. Een rit van ongeveer 4 uur. Ze slapen nog 1 nacht in Bolivië en vertrekken pas morgen richting Peru.

Gevonden op het net:

Het Titicacameer gelegen op de grens van Peru en Bolivia is onofficieel het hoogst commercieel bevaarbare meer ter wereld. Het ligt op een hoogte van 3812m tussen de hoge pieken van de Andes. Daarnaast is het ook nog het grootste meer van Zuid-Amerika. Het zicht vanaf het Titicacameer is werkelijkwaar schitterend. Vanuit vrijwel elk gezichtpunt zie je de hoge besneeuwde pieken van de Andes en het diep donker blauwe water van het meer zelf. In het meer zelf liggen een aantal eilanden. Verreweg het bekendste eiland is Isla del Sol aan de Boliviaanse zijde.

Van de zoutvlakten naar La Paz.

De jongens hebben drie volle dagen op de zoutvlakten van Uyuni gereisd.
Ze hebben een hele mooie tour geboekt, alles viel goed mee.
Mooi weer, lekker eten, slapen in een soort van cabanneke. Wel koud 's nachts. Dus alle kleren aanhouden. Wijn, die ze kregen voor de laatste avond en het water was bevroren.
Na Salar de Uyuni namen ze een bus naar La Paz. (De hoogste hoofdstad van de wereld, Bolivië)
Ze zitten daar nu al , hebben daar al wat rondgelopen. Het is lastig want de lucht is daar heel ijl. 36OO m. hoog.) Het is daar wel wat gevaarlijk zeggen ze.
Morgen vertrekken ze naar Peru.




Ze willen naar het Titicacameer, Cuzco, Machu Picchu en daarna Lima.
Vandaaruit vertrekken ze terug naar huis.

Weg bij Ben.

Dag allemaal,
Wij hebben gisteren de bus toch niet genomen, Ben vond de baan te gevaarlijk om met de bus te doen, dus heeft hij ons samen met een vriend vanmorgen vroeg weggebracht. 6uur rijden op een gevaarlijke dirtroad. maar veilig toegekomen hier, om 11 uur, dankzij Ben.
Ik heb geprobeerd op de blog te schrijven maar inloggen lukte niet, dus stuur ik jou een mail en moet jij dat dan maar doen.
We hebben en trein geboekt naar Uyuni om 6u30. binnen 2uur dus. Daar gaat het 12 uur 's nachts zijn als we toekomen en tussen de -5 en -10 graden. (En jullie zitten in zomerweer.)
Het is een beetje raar om weer op eigen benen te moeten staan na 2 weken verwend te worden door familie en leute te maken met vrienden.
Vanaf nu is het weer op ons eigen, met ons tweetjes onbekend gebied tegemoet. Maar dat kan geen kwaad, het is weer even wennen en binnen 3 weken zijn we al thuis.
Die 2 weken Tarija zijn enorm snel voorbij gevlogen. je went echt aan zo'n lange tijd weg te zijn. Het gaat elke reis rapper en rapper.Dat wil niet zeggen dat ik jullie niet mis, want niets is minder waar. Hopelijk tot binnen kort. Op salar hebben wij geen bereik dus het zal 5dagen zonder gsm worden. maar daar zijn internetcafe's voor. XXX mat en sam

Dit bericht vond ik in mijn mailbox deze avond.
We zullen ze dus een dag of 5 niet horen.
De plannen zijn om nu Uyuni te bezoeken, daarna reizen ze naar La Paz, Machu Picchu , het Titicaca-meer en eindpunt Lima.
Vandaar vliegen ze terug richting ons.
Het aftellen is begonnen!

een paar foto's van het 1e deel van de reis

iguaza van de argentijnse kant bij maanlicht
de iguazufalls van de braziliaanse kant

Whisky aan het drinken aan de voet van Perito Moreno gletsjer

De ganse familie verzameld voor mijn verjaardag

Laatste daagjes in tarija

We proberen hier al 3dagen lang een trip naar Uyuni te regelen maar dat blijkt niet gemakkelijk te zijn. Dus hebben we besloten zelf naar Uyuni te reizen en daar zien of ze ons iets kunnen aanbieden. De beste weg is met een trein door een volgens de lonely planet een prachtige scenery. Deze trein vertrekt uit villason op zaterdag, dus moeten sam en ik vrijdag naar villason reizen en daar de trein naar Uyuni nemen. Dit zijn dus de plannen.

Juist een kleine verbetering op een vorig bericht, wij zijn hier niet aan het luieren, anders had ik wel al heel wat meer op de blog kunnen zitten of mails kunnen sturen, wij zijn hier nog geen dag thuis geweest. We leven hier het leven van de rijke Bolivianen, constant rondkijken en opportuniteiten zoeken om geld te verdienen.

Ik heb hier wel een mooie verjaardag gehad. Feest, taart, cadeautjes, en veel berichten van uit België. het pakket is 2 dagen te laat toegekomen maar het heeft me wel extreem verrast, het is ongelooflijk leuk om te weten dat mensen in België aan je denken en zo leuke briefjes schrijven.

Heel erg bedankt allemaal.

Groeten van iedereen van de familie

Jarig in Tarija.

We skypten gisteren met Matti. Hij was nl. jarig op 5 mei en we wilden hem dan toch eens "live" un cumpleanos feliz wensen.

Ze zijn dit weekend even uit geweest om zijn verjaardag te vieren, samen met die van een vriend van Ben.

De Boliviaanse "schonen" (volgens Mat en Sam is schoonheid hier toch niet zo overdreven. Evelyn is de mooiste van alle Tarijanen zeggen ze.) wilden de twee Vlaamse jongens tot de dansvloer verleiden, maar grepen ernaast.

Geen Vlaamse salsapasjes voor die twee blijkbaar.

Verder is het wat luiwammessen dat ze nu doen.

Ze houden zich wel bezig met (proberen) enkele zaken op poten te zetten... samen met Ben. Zien of dit werkt. En ze zoeken ook uit op welke manier ze het best naar Uñuni reizen. De Boliviaanse zoutvlakte.

Woensdag zouden ze vertrekken en zo Tarija en Ben + familie achter zich laten om hun avontuur verder te zetten.

We vroegen hen om wat foto's op te laden op de blog, maar dat komt er precies niet van.

We zien wel.

Tarija

Hier in Tarija is alles in orde,de eerste 2 dagen waren zonnig en warm maar de 3e dag werd het 8 graden. Daar waren we natuurlijk niet op voorbereid en nu zitten Evelien, Sam en ik met een valling. We hebben de vrienden van Ben leren kennen, allemaal extreem vriendelijk, net als Ben zelf die ons zelfs zijn kleren doet dragen. 1 vriend heeft een mustang, maar hij kan niet rijden. De andere heeft een gewone jeep maar hij is een echte formule 1 piloot, wat betekent dat, als ze hun dagelijkse streetrace doen dat degene met de jeep altijd wint van de mustang. Hier rijden ze allemaal te snel, zonder nummerplaten en de vrouwen zonder rijbewijs. Op een kruispunt mag degene die het eerst claxoneert, het eerst door. We zijn hier gratis uit geweest in de disco van een van Bens vrienden, we zijn naar de golf geweest maar hebben nog niet gespeeld. Vandaag zijn we naar een klein dorpje geweest hier vlakbij. Ben en Eve studeren nog dus zij zitten regelmatig op het unief maar dan zitten Sam en ik bij haar ouders of rijden we een beetje rond met de Discovery. We hebben het hier vrij goed en Tarija is echt een aangename stad. X