We skypten met Mathias deze namiddag.
Ze zijn thuis van een soort van overlevingstocht in de Okavango delta. Dit is een rivier met heel veel kleine zijriviertjes. Ze varen tussen het riet. Het water is heel zuiver , je kan er zelfs van drinken. Iets wat ze ook gedaan hebben, want ze hadden te weinig water meegenomen.
Met een mokoro (een heel smalle uitgeholde boomstam) hebben ze eerst twee uur gevaren. Hun gids, een jongen van 23 jaar die niet teveel Engels kon, bestuurde de “boot” net als een gondelier op een gondel. Op een eilandje hebben ze dan hun kamp opgezet. Tent opzetten, vuur maken , eten koken op houtvuur, spaghetti, eitjes of boterhammen met tonijn, meer was het niet…
Van daaruit zijn ze dan wandelingen gaan maken van 2 tot 4 uur. Vroeg opstaan met zonsopgang en vroeg gaan slapen met zonsondergang.
Op de wandelingen lopen ze tussen zebra’s,olifanten , giraffen, gnoes. De dieren zijn meest bang van hen en lopen weg. Van de olifanten moeten zij opletten, want als die en ruiken durven die aanvallen. Dus telkens zorgen dat de wind goed zat. Ze liepen in de voetsporen van een olifant en voelden zich plots megaklein.
’s Nachts lagen ze met hun drie in de tent. Ze hoorden van alles rond hen. De hippo’s kwamen TE dicht volgens de gids en die is dan naar buiten gegaan om ze met een brandende tak weg te jagen. Ze hoorden de leeuwen brullen in de verte. Maar het ergste was de regen. Het is ’s nachts beginnen bliksemen en donderen tegelijk, dat ze er bijna doof van waren. Het is beginnen DRASHEN dat het genen naam had, 1000x erger dan in Belgie. (het is daar nu regenseizoen) EN! De tent was NIET waterdicht. Joepie.
Na een half uur, lagen ze te zwemmen in de tent. Slaapzak kletsnat, voeten doorweekt, alé, ik moet er geen tekeningske bij maken. Ze hebben niet veel geslapen.
De volgende dag was het gelukkig mooi en zonnig , dus alles kon uitdrogen. Ze zijn op stap gegaan, en ze hebben gezwommen in de rivier. Er zijn wel hippo’ s en kroko’s, maar blijkbaar blijft het nog redelijk rustig en veilig.
Ze hebben op de wandeling wel ommekeer moeten maken , want een python zat langs de kant van de weg te sissen, dus daar met een grote boog omheen. Hun gids maakte ook plots rare sprongen en deed zijn broek uit. De jongens hielden het niet uit van het lachen, maar bleek dat er een schorpioen in zijn broek was gekropen.. en die heeft ook gebeten. De gids vond dit niet zo erg, met een kruidenplantje van daar kon het wel opgelost worden. Niet te doen toch?
De laatste nacht, bleef het gelukkig droog, maar veel slapen konden ze niet met de bellfrog in de buurt. Deze kikker maakt het geluid van het karretje van een ijscoman, zegt Matti. Om zot van te worden…
Nu zijn ze terug bij Carl en Jane en Sandrine. Lekker gedoucht, uitgerust en gegeten. Jane kookt extreem lekkere dingen, ze worden verwend.
Misschien, als het weer het toelaat, gaan ze zaterdag met Carl gaan jagen.
Voila, weer even up to date.
Hopelijk hebben ze dit MUG team niet nodig.
Ze zijn thuis van een soort van overlevingstocht in de Okavango delta. Dit is een rivier met heel veel kleine zijriviertjes. Ze varen tussen het riet. Het water is heel zuiver , je kan er zelfs van drinken. Iets wat ze ook gedaan hebben, want ze hadden te weinig water meegenomen.
Met een mokoro (een heel smalle uitgeholde boomstam) hebben ze eerst twee uur gevaren. Hun gids, een jongen van 23 jaar die niet teveel Engels kon, bestuurde de “boot” net als een gondelier op een gondel. Op een eilandje hebben ze dan hun kamp opgezet. Tent opzetten, vuur maken , eten koken op houtvuur, spaghetti, eitjes of boterhammen met tonijn, meer was het niet…
Van daaruit zijn ze dan wandelingen gaan maken van 2 tot 4 uur. Vroeg opstaan met zonsopgang en vroeg gaan slapen met zonsondergang.
Op de wandelingen lopen ze tussen zebra’s,olifanten , giraffen, gnoes. De dieren zijn meest bang van hen en lopen weg. Van de olifanten moeten zij opletten, want als die en ruiken durven die aanvallen. Dus telkens zorgen dat de wind goed zat. Ze liepen in de voetsporen van een olifant en voelden zich plots megaklein.
’s Nachts lagen ze met hun drie in de tent. Ze hoorden van alles rond hen. De hippo’s kwamen TE dicht volgens de gids en die is dan naar buiten gegaan om ze met een brandende tak weg te jagen. Ze hoorden de leeuwen brullen in de verte. Maar het ergste was de regen. Het is ’s nachts beginnen bliksemen en donderen tegelijk, dat ze er bijna doof van waren. Het is beginnen DRASHEN dat het genen naam had, 1000x erger dan in Belgie. (het is daar nu regenseizoen) EN! De tent was NIET waterdicht. Joepie.
Na een half uur, lagen ze te zwemmen in de tent. Slaapzak kletsnat, voeten doorweekt, alé, ik moet er geen tekeningske bij maken. Ze hebben niet veel geslapen.
De volgende dag was het gelukkig mooi en zonnig , dus alles kon uitdrogen. Ze zijn op stap gegaan, en ze hebben gezwommen in de rivier. Er zijn wel hippo’ s en kroko’s, maar blijkbaar blijft het nog redelijk rustig en veilig.
Ze hebben op de wandeling wel ommekeer moeten maken , want een python zat langs de kant van de weg te sissen, dus daar met een grote boog omheen. Hun gids maakte ook plots rare sprongen en deed zijn broek uit. De jongens hielden het niet uit van het lachen, maar bleek dat er een schorpioen in zijn broek was gekropen.. en die heeft ook gebeten. De gids vond dit niet zo erg, met een kruidenplantje van daar kon het wel opgelost worden. Niet te doen toch?
De laatste nacht, bleef het gelukkig droog, maar veel slapen konden ze niet met de bellfrog in de buurt. Deze kikker maakt het geluid van het karretje van een ijscoman, zegt Matti. Om zot van te worden…
Nu zijn ze terug bij Carl en Jane en Sandrine. Lekker gedoucht, uitgerust en gegeten. Jane kookt extreem lekkere dingen, ze worden verwend.
Misschien, als het weer het toelaat, gaan ze zaterdag met Carl gaan jagen.
Voila, weer even up to date.
Hopelijk hebben ze dit MUG team niet nodig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten